Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Ο Γέρων Παίσιος για την Τουρκία

Ο Γέροντας Κλεόπας Ilie για την προσευχή

Μια έρημος στο κέντρο της… Σιβηρίας!


Τι Chara τι Σαχάρα, σκέφτηκα αμέσως! Πραγματικά στα «μυστήρια» της φύσης δεν υπάρχει τέλος… και η έρημος Chara Sands στη Σιβηρία είναι ένα από αυτά. Βρίσκεται στην περιοχή Trans-Baikal, περίπου 25 μίλια από τους παγετώνες Kodar, και ακριβώς δίπλα στα χιονισμένα βουνά και στους πάγους το φωτεινό «κίτρινο» των αμμόλοφων ξεχωρίζει στον ορίζοντα.
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
Οι αμμόλοφοι έχουν διαφορετικά ύψη (ορισμένοι φτάνουν τα 15 έως και 30 μέτρα ύψος), ενώ εξαιτίας του μεγάλου όγκου τους ο τόπος μοιάζει πραγματικά σαν μια έρημος, αν και δεν είναι. Γιατί ένα ερημικό τοπίο μέσα στην τούνδρα της περιοχής είναι ένα «θαύμα» και μάλιστα αναγνωρισμένο σε ολόκληρο τον κόσμο!
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
Σύμφωνα με τη Ρωσική Γεωγραφική Εταιρεία: «Οι αντιθέσεις της περιοχής μοιάζουν πραγματικά απίστευτες. Σαν να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο… υπαίθριο μουσείο, όπου εμφανίζονται όλα τα παράξενα του Βορρά και του Νότου το ένα δίπλα στο άλλο!». Νομίζω δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν το θέαμα καλύτερα…
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
Ο σχηματισμός της Chara Sands εκτιμάται ότι διαμορφώθηκε περίπου 55 με 100 χιλιάδες χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια της περιόδου των παγετώνων Muruktin και των κλιματικών αλλαγών, δημιουργώντας μια έρημο «μινιατούρα» στο κέντρο της Σιβηρίας. Απίστευτο!
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!
perierga.gr - Μια έρημος στο κέντρο της... Σιβηρίας!

Γιατί τα γράμματα στο πληκτρολόγιο είναι… ανακατεμένα;



perierga.gr - Γιατί τα γράμματα στο πληκτρολόγιο είναι... ανακατεμένα;Κοιτάζοντας το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σας, αλλά και των παλαιότερων γραφομηχανών, θα διαπιστώσετε ότι τα «Q, W, E, R, Τ και Υ» είναι τα πρώτα έξι γράμματα, ενώ όλα είναι μπερδεμένα μεταξύ τους! Ποιος, όμως, αποφάσισε τη ρύθμιση αυτή και για ποιο λόγο ανακάτεψε τα γράμματα; Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή! Η πρώτη γραφομηχανή κατασκευάστηκε το 1868 στις ΗΠΑ από τον Christopher Sholes Latham και περιελάμβανε έναν κινητό μηχανισμό με μελάνι, έναν μοχλό για τη συστροφή του χαρτιού και ένα πληκτρολόγιο με γράμματα, τα οποία ήταν τοποθετημένα αλφαβητικά.
Από την αρχή, όμως, της λειτουργίας τους οι γραφομηχανές παρουσίασαν πολλά προβλήματα, επειδή μπλόκαραν συνέχεια τα γράμματα και «κολλούσαν», εξαιτίας της μεγάλης ταχύτητας των γραμματέων. Η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό ήταν να μειώσουν την ταχύτητά τους οι δακτυλογράφοι, έτσι ώστε να μην «κολλάνε» τα πλήκτρα. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι το πρόβλημα παρουσίαζαν κυρίως τα πρώτα γράμματα της Αλφαβήτα. Ο Latham σκέφτηκε τότε ότι μία ήταν η λύση: Έπρεπε να… μπερδέψει τις γραμματείς, ανακατεύοντας τα γράμματα στο πληκτολόγιο! 
Αυτό ήταν! Η σκέψη του ήταν… μεγαλειώδης και η επιτυχία της αποτυπώθηκε πολύ γρήγορα και στην πράξη, αποδεικνύοντας ότι τελικά το… μπέρδεμα είχε αποτέλεσμα. Η ταχύτητα των γραμματέων μειώθηκε αισθητά, αφού για να σχηματίσουν πλέον μια λέξη έπρεπε να «διανύσουν» μεγαλύτερη… απόσταση με τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο, αλλά και να… ψάξουν λίγο παραπάνω τα γράμματα! Και -ω! του θαύματος- τα «κολλήματα» στα γράμματα εξαφανίστηκαν! Η επιτυχία του πληκτρολογίου «QUERTY» συνεχίζεται μέχρι σήμερα…

Η κατάμαυρη… παραλία!!!




perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!
Το 1991 το αμερικανικό περιοδικό »Islands Magazine» τη συμπεριέλαβε στη λίστα με τις ωραιότερες παραλίες στον κόσμο, συνυπολογίζοντας την ιδιαιτερότητα της ακτής αλλά και το παράδοξο χρώμα της άμμου! Η «παραλία του σκότους», όπως ονομάζεται από τους ντόπιους, είναι η πιο μαύρη παραλία που υπάρχει στον πλανήτη.
Βρίσκεται στο χωριό Vik, 180 περίπου χιλιόμετρα από το Ρέικιαβικ στην Ισλανδία, ακριβώς κάτω από τον παγετώνα Myrdalsjokull, ο οποίος δεσπόζει στην κορυφή του ηφαιστείου Κάτλα, δημιουργώντας ένα κατά τα άλλα εντυπωσιακό θέαμα.
perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!
Αποτελείται από αρκετά χιλιόμετρα άμμου, η οποία περιέχει μεγάλες ποσότητες βασάλτη, εξ ου και το εντυπωσιακό μαύρο… κατάμαυρο χρώμα της, που δίνει την εντύπωση
στον επισκέπτη ότι βρίσκεται σε μια μεγάλη έκταση με πίσσα!
perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!
Δεξιά και αριστερά της υπάρχουν απότομοι γκρεμοί, ενώ ολόκληρη η περιοχή αποτελεί βιότοπο για σπάνια είδη θαλάσσιων πτηνών και φυτών. Η θάλασσα είναι θυελλώδης και «άγρια», με τεράστια κύματα να υψώνονται σε ύψος πολλών μέτρων. Μάλιστα, ένα μνημείο εις μνήμην των ναυτικών που έχασαν τη ζωή τους στα νερά αυτά αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!
Πολλοί θρύλοι έχουν δημιουργηθεί από τους ντόπιους σχετικά με την παραλία αυτή, ενώ κατά το παρελθόν οι ντόπιοι ψαράδες πίστευαν ότι «ξωτικά του σκότους έσερναν τις βάρκες τους στην ακτή, με σκοπόνα κλέψουν το φως της αυγής», γεγονός που οδήγησε στο να αποκτήσει η ακτή το μαύρο χρώμα που έχει σήμερα!
perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!
Έτσι ή αλλιώς, πάντως, η πιο μαύρη παραλία του πλανήτη δημιουργεί μια μυστηριακή εικόνα στον επισκέπτη, ενώ, σε συνδυασμό με το άγριο και ηφαιστειακό τοπίο της περιοχής, δίνει την εντύπωση πως η… πύλη του σκότους δεν είναι μακριά!
perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!perierga.gr - Η κατάμαυρη... παραλία του "σκότους"!

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Πρακτικές οδηγίες για μελλονύμφους (π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου)

Συζήτηση του κ. Λυκούργου Μαρκούδη με τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου (διάρκεια: 60′ 11″) από την εκπομπή «Διάλογοι» στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία 91,2 FM.


- Το νόημα της πρόσκλησης και της συμμετοχής μας σε ένα γάμο
- Προλήψεις και παράδοση κατά το μυστήριο του γάμου (π.χ. ρύζι)
- Ψυχική προετοιμασία και προϋποθέσεις για το μυστήριο του γάμου
- Γάμος και θεία λειτουργία
- Η σημασία του πνευματικού και της κοινής εξομολόγησης για την επιτυχία του γάμου
- Ο πνευματικός, η ελευθερία και η επιλογή του/της συντρόφου
- Το διαζύγιο για την Εκκλησία και η καθαίρεση των κληρικών
- Αιτίες και αφορμές διαζυγίου
- Πνευματική ζωή και διαζύγιο
- Η σημασία των κανόνων της Εκκλησίας για τη ζωή μας
- Προγαμιαίες σχέσεις, γάμος και χωρισμός



Πνευματική αναδοχή (π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου)


"Αν ήξεραν οι ανάδοχοι τι υπόσχονται και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δε θα ήθελαν να βαπτίσουν ακόμα κι αν με θερμά παρακάλια τους παρότρυναν" (Αγιος Νικόδημος Αγιορείτης)


Συζήτηση του π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου με τον Λυκούργο Μαρκούδη στην εκπομπή "Διάλογοι" του ραδιοφωνικού σταθμού Πειραϊκή Εκκλησία.


Ακούστε την οπωσδήποτε εάν πρόκειται να συμμετάσχετε σε βάπτιση.


  • Ο θεσμός του πνευματικού αναδόχου στην Εκκλησία και νηπιοβαπτισμός.
  • Υποχρεώσεις του ανάδοχου μετά τη βάπτιση.
  • Τι προϋποθέσεις πρέπει να πληρεί κανείς ώστε να γίνει πνευματικός ανάδοχος (νονός/νονά);
  • Πόσοι μπορεί να είναι οι ανάδοχοι;
  • Μπορούν μικρά παιδιά να γίνονται ανάδοχοι;
  • Πνευματική αναδοχή και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας.
  • Βάπτιση ενηλίκων και πνευματική αναδοχή.
  • Διακόνισσες και βάπτιση.
  • Ένας διά Χριστόν σαλός για τη βάπτιση και το γάμο.
  • Θεία μετάληψη νηπίων, παράδειγμα και πνευματική αναδοχή.
  • Τι πρέπει να κάνει ένας ανάδοχος πριν από την βάπτιση;
  • Κριτήρια επιλογής αναδόχων.
  • Ο ρόλος του ανάδοχου κατά την βάπτιση.
  • Λεπτομέρειες επιλογής αντικειμένων της βάπτισης (ρούχα, σταυρός, λαμπάδα).
  • Ωραιοποίηση και ιερότητα στην Εκκλησία.
  • Το πρώτο μπάνιο του παιδιού μετά τη βάπτιση.
  • Συμβουλές για δώρα προς βαπτισιμιούς/ες.


Ο π. Θεμιστοκλής έχει γράψει το βιβλίο "Θέλεις να γίνεις ανάδοχος;", Εκδόσεις "Ομολογία", 2009

Ακούστε την εκπομπή πατώντας εδώ

Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης



   Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο).
   Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος.
  Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του. Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου όπου αργότερα κάρηκε Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παϊσιος ο Β΄, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός. Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. Με την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι , όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά. Θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή Τούρκους. Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε "φυλακτό" που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος. Διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση. Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα. Χρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του. Συνήθιζε να λέγει "η πίστη μας δεν πουλιέται". Βίωνε ολοκληρωτικά και "έπασχε τα Θεία". Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν την ποίμνη του Χριστού. Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο. Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. Σε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου. Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο - μόνο μια φορά - και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: "Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαιδουράκι, πως να καθίσω σ' αυτό;" Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ' ορισμένες "ιδιοτροπίες". Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι' αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: "Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούσε γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος". Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, "Θεέ μου! λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πώς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. Εμείς όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες "στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλ' αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα". Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ' ένα νησί. Η αγία του μορφή συνέχεια σκοπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού. Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας. Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σ' όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ' Αυτόν. Έφυγε στις 10 Νοεμβρίου το 1924. Με λίγα λόγια αυτός ήταν ο Άγιος Αρσένιος. 
Ας έχομε όλοι τις Άγιες του Ευχές.

Βίντεο-αφιέρωμα στον βίο του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου



Ερημίτες του Αγίου Όρους: Οι ''μιμητές'' του Ιησού (Vids+pics)



Εδώ όλα μοιάζουν διαφορετικά,η φύση, οι άνθρωποι, τα έργα τους.Οι ασκητές της Αγιορείτικης ερήμου ζουν σε απόκρυμνα καλύβια και  ορισμένοι σε σπήλαια.
Η ζωή τους είναι ένας καθημερινός ΄΄γολγοθάς΄΄ θα μπορούσε να πει ένας κοσμικός.Όμως για εκείνους είναι ευλογία, όπως μου είπε ο πατέρας Δανιήλ (φωτό αριστερά) που εγκαταβοιεί μόνος του στα ΄΄φρικτά΄΄ Καρούλια.΄Ετσι ονομάζεται  η πιό δύσβατη περιοχή των ασκητών καθώς για να φτάσεις εδώ πρέπει να εισέλθεις με την βοήθεια των αλυσίδων που είναι καρφωμένες στα βράχια.Ο γκρεμός είναι τόσο επικίνδυνος που ανάγκασε τους μοναχούς να τροφοδοντούνται με τη βοήθεια ενός καρουλιού που επικοινωνεί με την άλλη πλευρά της περιοχής.
Με αυτό το  πρωτόγνωρο μέσο οι ασκητές μεταφέρουν τα λιγοστά τρόφιμα τους.Με μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή μας επισκεφθήκαμε τα ΄΄Καρούλια΄΄ και μιλήσαμε με τους ερημίτες.Επίσης,βρεθήκαμε σε κελιά στα  ξακουστά Κατουνάκια,Καυσοκαλύβια και Μικρή Αγία Άννη.Το ρεπορτάζ έκανε ο  δημοσιογράφος και γενικός διαχεριστής του agioritikovima.gr, Γιώργος Θεοχάρης,μέσα απο τον τηλεπτικό σταθμό Μega με τον οποίο συνεργάζεται.


Ο π.Βασίλειος ζει σε καλύβι στο ησυχαστήριο της Γεννήσεως του Χριστού στα Κατουνάκια
Ασκητής με την βοήθεια των αλυσίδων προσπαθεί να κατέβει τον γκρεμό για να φτάσει στην σπηλιά του στα Καρούλια.(Πολύ επικίνδυνο-δυο μοναχοί έχασαν τη  ζωή τους πριν 10 χρόνια)
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Θεοχάρης κατά τη διάρκεια της αποστολή του!

Ο π.Ακάκιος απο τους ξακουστούς Δανιηλαίους, αδελφότητα στα Κατουνάκια σε περισυλλογή.Η αγγελική φωνή του Αγίου όρους.(Πρωτοψάλτης)
Δείτε το πρώτο αφιέρωμα:


Ακολουθεί και το δεύτερο ξεχωριστό αφιέρωμα:


Πηγή:  http://agioritikovima.gr/index.php

Αρχιμανδρίτης π. Ανδρέας Κονάνος-Η πρακτική της Αγάπης

π. Ανδρέας Κονάνος: Ενταση στο σπίτι, άγχος στη δουλειά.

Ο Κρυφός Γελαστός Άγιος του Αιγάλεω



Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης: ο άγιος φίλος των λεπρών
Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής & πιστής οικογένειας. Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέγεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας, αλλά και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, από δαιμονική επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από…………πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης, όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.

Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του! Εκεί λοιπόν “θα αρχίσει το ποιμαντικό του έργο, που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία και εκκλησιαστικά αξιώματα”.

Η αγάπη του και ο ασκητικός του αγώνας έφεραν σ’ αυτόν τη χάρη του Θεού και ο ταπεινός ιερέας (λειτουργούσε στο ναό των αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά & Δαμιανού, μέσα στο Λοιμωδών) έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας -το οποίο διατηρούσε κρυφό όσο μπορούσε- και αξιώθηκε να λάβει το προορατικό χάρισμα, να ζήσει υψηλά πνευματικά βιώματα καιοράματα και να βοηθήσει πάρα πολλούς ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου, όχι μόνο με τις συμβουλές και την προσευχή του αλλά και με την αγιασμένη παρουσία του.

Ο Γέροντας αγαπούσε όλο τον κόσμο, κάθε άνθρωπο προσωπικά, και ήταν ένας ιδιαίτερα γελαστός άγιος – το τρανταχτό γέλιο του ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του – όπως και πολλές φορές έβγαινε από το Ιερό, κατά τη λειτουργία, με τα γένια του βρεγμένα από δάκρυα, αφού προσευχόταν για όλους τους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και είχε προφανώς και το χάρισμα των δακρύων.

Ο παππούλης μας γελούσε, γελούσε πολύ. Γελούσε με εμάς τους ανθρώπους και μας μετέδιδε τη χαρά του. Γελούσε με τους αγίους, με την Κυρία Θεοτόκο, με τους αγγέλους, και μας μετέδιδε πάλι τη χαρά των αγίων, της Κυρίας Θεοτόκου, των αγγέλων, γι’ αυτό, όταν πηγαίναμε εκεί, μπορεί να ήμαστε στενοχωρημένοι και κουρασμένοι ψυχικά ή σωματικά, αλλά φεύγαμε… πετώντας.

Ο π. Ευμένιος γελούσε πολλές φορές και κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, μπορεί την ώρα που διάβαζε το ιερό ευαγγέλιο ή όταν εθυμίαζε την Κυρία Θεοτόκο στην «Τιμιωτέρα» [σημαντικό τροπάριο για την Παναγία, που ψάλλεται σε ειδικό σημείο της καθημερινής πρωινής ακολουθίας (όρθρου)] ή την ώρα των παρακλήσεων [παράκληση ή "παρακλητικός κανόνας" = μουσικό + ποιητικό έργο, που αποτελεί προσευχή προς την Παναγία ή προς έναν άγιο (οι χριστιανοί συχνά διαβάζουν παρακλήσεις στο σπίτι τους, αλλά ψάλλονται & στην εκκλησία].

«Όποιος τον πλησίαζε, έβλεπε έναν ιερέα, έναν καλόγερο, με έντονη χαρά στο πρόσωπό του. Αυτή η χαρά, πολλές φορές, εκφραζόταν με πολλά γέλια, που αναμιγνύονταν με τα λόγια του ή ξεχύνονταν από τις άκρες των κλειστών χειλιών του, όταν έμενε σιωπηλός. Το καταλάβαινες ότι ήταν γέλια ενός χαριτωμένου ανθρώπου [δηλ. ανθρώπου με θεία χάρη], μιας καρδιάς ξέχειλης από αληθινή, θεία γαλήνη και χαρά, που χυνόταν έξω και δρόσιζε, ξενίζοντας [παραξενεύοντας] τους άλλους.

Ήταν εμφανές ότι ο π. Ευμένιος προσπαθούσε να συγκρατηθεί από ταπείνωση, να μη φανεί αυτή η αγία ιδιαιτερότητα, μα δεν το κατάφερνε πάντοτε.

Όποτε τον επισκεπτόμουν έπαιρνα αυτό το δώρο, τη χαρά δηλαδή και τα «αλλιώτικα» γέλια του, που κυλούσαν ώς την δική μου καρδιά. Όταν φορούσε την ιερατική του στολή και έβγαινε στην Ωραία Πύλη για το «Ειρήνη πάσι» ή θυμίαζε την Παναγία μας στο τέμπλο, το πρόσωπό του, συγκρινόμενα με τα απαστράπτοντα άμφια, έλαμπε περισσότερο. Ιδιαίτερα μπροστά στην Θεοτόκο, στην Τιμιωτέρα ή στους Χαιρετισμούς, την χαιρετούσε πραγματικά πλημμυρισμένος χαρά και γελούσε μόνος αυτός, σαν να του είπε η Θεοτόκος μιαν ευχάριστη είδηση. […]» (βλ. Σίμωνος μοναχού, π. Ευμένιος – Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010, 2η έκδ., σελ. 137-146).

Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».

Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών ευτύχησε να γνωρίσει το λεπρό άγιο μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας των χριστιανών και δάσκαλος του Γέροντα Ευμένιου.

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).

H προσευχή του Γέροντα (“Και εχάρη ο Θεός”)

Η μυστική ζωή του αγίου Γέροντα (=οι προσωπικοί ασκητικοί αγώνες του) δεν είναι ευρύτερα γνωστή. Όμως έχει ιδιαίτερη σημασία η παρακάτω προσευχή του, που περιλαμβάνεται, μαζί με πολλά άλλα στοιχεία για τη ζωή του και μαρτυρίες πολλών ανθρώπων που τον γνώρισαν (και πολλές μαρτυρίες για τα αγιοπνευματικά [=θαυματουργικά] χαρίσματά του), στο εξαιρετικό βιβλίο του Σίμωνος Μοναχού π. Ευμένιος – Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, σελ. 133-134 [για το βιβλίο, και αποσπάσματα, κλικ εδώ]. Διηγείται ο μητροπολίτης Μόρφου της Κύπρου Νεόφυτος.

«Ένα πολύ σημαντικό περιστατικό, που θυμούμαι από τον γέροντα Ευμένιο, είναι μία προσευχή του έκανε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους ανθρώπους”.

“Κι εχάρη ο Θεός”, μου έλεγε.

“Και μετά είπα: “Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους καθολικούς. Και όλους τους προτεστάντες, Χριστέ μου, θέλω να σώσεις”. Κι εχάρη ο Θεός.

“Θέλω να σώσεις και τους μουσουλμάνους και όσους ανήκουν σε όλες τις θρησκείες, και τους αθέους ακόμα θέλω να σώσεις”. Κι εχάρη πολύ ο Θεός.

Και του είπα: “Χριστέ μου, θέλω να σώσεις όλους τους απ’ αιώνες κεκοιμημένους από Αδάμ μέχρι τώρα”. Κι εχάρη ο Θεός πολύ.

Και είπα: “Θεέ μου, θέλω να σώσεις και τον Ιούδα”. Και στο τέλος είπα: “Θέλω να σώσεις και τον διάβολο”. Κι ελυπήθη ο Θεός”.

Του λέω: “Γιατί λυπήθηκε ο Θεός;”. “Διότι θέλει ο Θεός και δεν θέλουν αυτοί” μου απάντησε, “δεν υπάρχει ίχνος καλής θελήσεως σωτηρίας στον διάβολο”.

“Καλά” του είπα, “πώς κατάλαβεες εσύ πότε ο Θεός χαιρόταν και πότε ελυπήθη;”. Και μου λέει: “Άμα η καρδιά σου γίνει ένα με την καρδία του Χριστού, αισθάνεσαι αυτά που αισθάνεται”.

Δηλαδή αντιλαμβάνεσαι τι εύρος είχεν η καρδία αυτού του ανθρώπου; Αυτό είναι από τα πιο δυνατά που έχω ακούσει και δεν το έχω ακούσει από κανέναν άλλον. Κι αυτό το καταλάβαινε από την ένταση της Χάριτος. Ανάλογα με τον βαθμό της Χάριτος αντιλαμβανόταν την λύπη ή την χαρά Του, σ’ αυτό που ο ίδιος έλεγε ή έκανε».

[Χάρις: η αγαθή ενέργεια του Θεού, που εκπέμπεται σε όλα τα πλάσματα και που ανάλογα με το βαθμό, που ο άνθρωπος ανοίγεται σ' αυτήν (=την επιθυμεί και γίνεται κατάλληλος για να μπει μέσα του, καλλιεργώντας την ταπεινή αγάπη), σώζεται και γίνεται άγιος. Κατά τους αγίους Πατέρες, η Χάρις είναι "άκτιστη", δηλ. αδημιούργητη: εκπέμπεται απευθείας από το Θεό, δεν είναι δημιούργημά Του - κι έτσι, όποιος ανοίγεται και μπαίνει μέσα του η θεία Χάρις, έχει μέσα του τον Ίδιο το Θεό αυτοπροσώπως και όχι ένα δημιούργημα, ενώνεται δηλαδή με το Θεό (θέωση).

Η μάχη με τον εχθρό (διάβολο)
Επειδή πολλοί αναγνώστες θα θέλουν κάτι παραπάνω για το θέμα, ας αναφέρουμε επιγραμματικά λίγες πληροφορίες, προερχόμενες από το βιβλίο του π. Σίμωνα, σελ. 60-65.

Το χτύπημα του εχθρού ήρθε όταν, μετά από σειρά δαιμονικών οραμάτων με άγρια θηρία, ο Γέροντας (νέος & άπειρος ιερέας ακόμη, αν και πιστός, γεμάτος αγάπη & αγωνιστής της προσευχής) έπαψε να έχει ενοχλήσεις και ένιωσε ότι "νίκησε το διάβολο" και τον γελοιοποίησε. Η στιγμή εκείνη ήταν μια εγωιστική πτώση σε παγίδα και ο εχθρός τον χτύπησε καθώς κατέβαινε τη σκάλα του Λοιμωδών, αρχικά στο πρόσωπο και στη συνέχεια στην ψυχή.

Για την περίοδο εκείνη ο Γέροντας είχε πει: "Ήταν ο καιρός που τα δάκρυά μου έκαιγαν το πρόσωπό μου. Ζεματιστά δάκρυα". Η ταλαιπωρία του έπαψε όχι με τη βοήθεια της ψυχιατρικής, αλλά μετά από νηστείες, αγρυπνίες και πολλές επισκέψεις, με τη συντροφιά πιστών φίλων και χωριανών, στα μοναστήρια της Κρήτης. Στην Παναγία του Κουδουμά, κατά τον άγιο Γέροντα, δόθηκε η τελική νίκη κατά του εχθρού, μια νίκη της Παναγίας για χάρη του.

Σημειωτέον ότι η μονή Κουδουμά (νότια νομού Ηρακλείου) είναι μία από τις πιο σημαντικές ορθόδοξες μονές της Κρήτης και πολλοί άγιοι έχουν αναδειχθεί εκεί, όπως οι άγιοι Παρθένιος και Ευμένιος (κοιμήθηκαν αρχές του 20ού αιώνα), Ιωακείμ ο Νάνος, Γεννάδιος ο μετέπειτα ασκητής της Ακουμιανής Γιαλιάς (νομού Ρεθύμνης) κ.λ.π. [για Γεννάδιο και Ιωακείμ].

Ένα ποίημα αφιερωμένο στο όσιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη.

Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία. Με τους αριθμούς άλλωστε δεν τα πάω καλά. Έχουν πολύ λογική και με κουράζουν.

Μα εκείνο που σίγουρα θυμάμαι
είναι ότι σαν ήρθε το μακάριο λείψανο στο νησί μας
μετά από διήμερο προσκύνημα στην πρωτεύουσα,
ανέβηκα στο χωριό να δω έναν Άγιο.

Δεν είναι δα και τόσο συχνό το φαινόμενο!!!

Όταν πλησίασα κοντά του, μια λάμψη που έκαιγε κάθε δισταγμό και λογοκρατούσα συνήθεια φάνηκε ηχηρά στο πρόσωπό του. Όχι !!!! Δε την έβλεπα μονάχα εγώ. Ήταν πολλοί εκεί με αναμμένα τα κεριά και πληγωμένη την καρδιά.

Έλαμπε!!!!!!

Μα η λάμψη αυτή δεν είχε κάτι από αυτή εδώ την κτίση. Δεν ήταν φως σε δικό μας ουρανό. Μήτε μορφή από εκείνες που στολίζουν τους τοίχους του χώρου και του χρόνου μας. Δεν ήταν κορνίζα, για να ξυπνάει την λήθη και την μοναξιά του χωρισμένου. Ήταν φως εκ φωτός. Λάμψη λαμπρής κοσμημένης.

Μα πιο πολύ από όλα, εκείνο που σταμάτησε της λογικής τους ήχους, σώπασε και ηρέμησε, εσώτερες φωνές των απειθών λογισμών μου…..τα πόδια τα κουρασμένα του Αγίου. Ήταν ζεστά και μαλακά σαν την καρδιά του, κι όμως είχαν περάσει τρεις μέρες που είχε κοιμηθεί!!!